De Elanden

We lagen vroeg in bed.  Daar probeerde ik nog even wat tv te kijken, maar dat werd niks. De praatprogramma’s kan ik niet volgen, Max rijdt alleen bij ViaPay en met een bril met varifocus-lenzen zie je liggend toch alles wazig omdat de tv te laag hangt. Het plafond heb ik wel scherp, maar daar staat niks op..

In ieder hotel zoek ik steeds de Russische zender Russia One,  hebben ze die er overal af gegooid, op zwart gezet, heet dat. Dus ook geen  propaganda uit die hoek. Toen ik wist dat Max aan het winnen was ben ik maar gaan slapen. 

Vandaag een lange rit, 500 kilometer. Dat lijkt heel veel en dat is het ook. Het rijdt wel lekker door en het uitzicht dat we voortdurend hebben is niet te beschrijven. Velden, geel gekleurd van de miljoenen boterbloemen, ach, dat moet je dus zelf een keer hier gaan bekijken. Wel zagen we diverse elanden, van het donkere  soort die je alleen tegenkomt op die driehoekige borden met een rode rand erom heen.

Wat me ook gerust stelt hier dat zijn de mensen.  Ik dacht dat ik met mijn postuur me hier wel eenzaam zou voelen. Het tegendeel is waar. Er zijn medemensen bij waar ik me ruim in kan keren. Veel dikke en vooral jonge mensen. Het is ook niet zo vreemd.  In supermarkten kwamen we stellages snoep tegen van wel 12 meter lang en 2 meter hoog. In restaurants vitrines vol aantrekkelijk uitgestald Fins gebak, taarten.

Veel van die dikkerds hebben ook een Gothic uiterlijk. Alles pikzwart, vooral ook de ogen , de lippen en het haar. Weer anderen onderscheiden zich op een andere manier met twee kleuren haar, bijvoorbeeld ; paars en geel,. “Deze mensen worden niet zo oud”, zegt Karin. En dat stelt ook weer gerust, ik ben namelijk al aardig op weg.

Als we noordelijker komen, dichter bij de poolcirkel en de waarschuwingsborden over de elanden er niet meer staan zien we echt een eland. Aan de rand van de weg liep hij/zij te grazen. Onze aanwezigheid doet hem het hoofd wel optillen en daarbij kijkt het ons dom aan, zoals een koe dat ook kan doen.

Bij de video's staat nog een filmpje van de eland. Het beweegt !! 

We slingeren verder naar boven parallel aan een snelstromende rivier als gevolg van een stuw die nog verder  hogerop ligt. Er wordt veel gevist in deze rivier, een belangrijke “sport” voor de Finnen hier.

Tegen vijven bereiken we Rovaniemi, een ruim opgezette plaats ook liggend aan een rivier. We checken in en ploffen neer op een riante kamer.  Terwijl Karin een wandelingetje maakt schrijf ik dit verhaal. Tot later.