Het misverstand

 Van Stockholm naar Turku

Van Turku naar Helsinki

Voordat we zouden gaan slapen op de boot had ik al een voorgevoel dat er iets gruwelijk fout zou kunnen gaan. Op het kaartje stond namelijk, om 6 uur ontbijt en om 7 uur van boord, debarkeren dus. In Finland leeft men één uur vooruit. Aan een lieve serveerster met een gulle lach vroeg ik hoe het zat. Met haar eerste woordjes in het Engels deed ze het uit de doeken. Nee, zei ze, die 7 uur is Swedish time, daarna moet er een uur bij. Dat bleek mijn valkuil. Fout, fout. Ik vertrouwde helemaal op haar. 

Overigens hebben we lekker geslapen in smalle kooitjes, maar ja, soms is het wat minder luxe. Keurig ging de wekker om half 6 en om 3 minuten voor 6 begaven we ons naar de Grande Buffet voor een overdadig ontbijt. Ik vond het al vreemd dat iedereen zo haastig deed om weg te komen. De eetzaal was ook al angstig leeg. Ze moeten zich allemaal vergissen, dacht ik nog. Of….was dit de eerste shift eters ?

We sprokkelen een bordje yoghurt bij elkaar, wat jus d’orange en thee. Er werd plots wat omgeroepen. De slecht verstaanbare tekst leek wel iets van onze namen te bevatten, maar ja, dat zal wel een misverstand zijn. Een paar seconden later kwam weer die stem, indringender en het leek wel alsof er brand was. Iets met de auto ? Met spoed moesten we ons naar het autodek begeven, zei die stem. Ik dacht nog, eerst mijn yoghurtje. Ze kunnen me wat. Karin was al wel gaan rennen want haar stoelgangritme vroeg daar ook om. Ik probeerde nog rustig de tweede helft van mijn muesli naar binnen te werken totdat er een op een brandweerman lijkend persoon de eetzaal kwam binnenrennen alsmaar mijn naam roepend. Ik gaf me over, handen in de lucht. “Give me your carkeys”, commandeerde hij. Alle andere auto’s achter die van jou kunnen er niet af, zei hij.
Die sleutels lagen nog in de hut, dus op een draf die kant uit. De man tierend achter mij aan. Toen we uiteindelijk op het autodek aankwamen zag ik het wel. Onze auto stond moederziel alleen op dat grote kale dek op ons te wachten. Dit dek is een verhoogd dek voor lage auto’s. Dat moet eerst 2 meter zakken voordat al die vrachtwagens en bussen achter ons er pas uit konden. Maar daarvoor moest onze auto eerst weg. We werden begroet met een concert van vrachtwagenclaxons. Ik kon er toen wel om gniffelen. Die muziek klinkt intimiderender dan een verjaardags-aubade, geloof mij maar. Snel knikkerden we onze spullen in de auto en reden onder escorte van de boot af. Spontaan begonnen we allebei luid lachend en zuchtend het lied van S10 te zingen,  oehoe en aahaa.......de Diepte,

De Diepte van S10          (Klik op de link hiernaast)

Dat kwam misschien wel door de stress, denk je niet.
De moraal: Vraag nooit een knappe blonde dame als je voor zekerheid wil gaan. Voor andere zaken moet je dat zelf weten. 

Het was dus heeeel vroeg nog en stil op de weg. Het regende korte buitjes…niet hard. Helsinki was ook niet ver. Onderweg namen we nog een kopje chocolade met een broodje, wegens gebrek aan een cappuccino aldaar.
Het hotel mochten we nog niet in.  Dus eerst maar naar het centrum.

Parkeren kon nog net op een leeg plekje en de P-automaat heb ik maar weer eens geskipt.
Het is nu harder gaan regenen en we vluchten naar binnen bij een art-deco stijl  oud restaurant in het  Esplanade Park, met de naam Kappeli. Plaats: HOK-ELANTO LIIKETOIMINTA OY ETELÄESPLANADI 1…Helder toch?    De regen houdt niet meer op en vanuit Holland komt de suggestie om een museumpje te pikken. Dat doen we dan ook maar.

Stepjes en nog eens stepjes............

Het is een kilometertje lopen naar het Design Museum. De Finnen zijn er trots op. Nog meer als in Zweden rijden hier de veelkleurige stepjes. Ik heb er al meer dan 100 kunnen tellen. Men rijdt erop met een gemak dat je als voetganger goed moet opletten. 
In het museum mochten we door als bejaarden. Doe er je voordeel mee, alle kleine beetjes helpen. Van veel ontwerpen kon je hier de herkomst en het groeiende idee volgen. Boeiend en soms grappig. Een aanrader zou ik het niet noemen. 

Op de wandeling terug naar de auto kwamen we de eerste parkeerhandhaver tegen. Bij onze auto was hij nog niet geweest en zoiets moet je toch weer vieren, nietwaar?
Voor het hotel moesten we weer 5 km de stad uit. Maar dan krijg je ook wat. Een zeer modern recent gebouwd hotel. Frisse , speelse inrichting. Veel licht houtgebruik met donkere contrastrijke bruine vlakken. Van alle comfort voorzien ook. Tot en met een minidouche vlak naast het toilet voor kleine mensjes zeker.
Onze nacht was kort, de dag geslaagd en wij tevreden voor zover. Nog geen dag is het saai geweest, hè.   Morgen is het zondag en wordt het een lange rit naar het Noorden.