Kuopio

 van helsinki naar kuopio

De overgang van een krappe scheepskooi naar een hypermodern en slim ingerichte hotelkamer in Helsinki ging moeiteloos. Buiten kijkend zien we blauwe luchten met hier en daar een wolkje, we hopen maar dat de regen even wegblijft.

Het ontbijt was dat van een zondag. Eitje, jus-tje, rooibosthee, ach je kent dat wel. Voor de lunch hamsterde we wat lekkere broodjes en fruit. Zouden ze aan de buitenkant kunnen zien dat wij het eigenlijk best kunnen betalen?

We begeven ons daarna op een van de  weinige hoofdwegen naar het Noorden richting Kuopio.  De natuur hier is ronduit betoverend mooi. Uitgestrekte bossen met duizenden peervormige naaldbomen die tot grote hoogten reiken. Regelmatig  passeren we een meer dat zich tot ver uitstrekt.

Een plekje vinden voor ons eerste bakkie koffie is lastig. Er zijn wel parkeerplaatsen maar daar staat niets anders dan een afvalbak. Geen tafel of bankje. Maar zittend tussen de autodeuren op een krukje gaat ook heel goed.

We rijden weer verder, Karin is de chauffeur voor het komende gedeelte en de weg is redelijk simpel te volgen met de navigatie uit de auto. Op twee zaken moeten we goed gaan letten;  dat zijn de onbemande benzinestations die hier ver uit elkaar, soms wel 100 kilometer,  kunnen liggen. (hier betaal je overigens voor een liter benzine nu € 2,60 + ), en het andere is dat als je verkeerde afslag neemt, je er rekening mee moet houden dat je heel ver moet omrijden om weer op de juiste route te komen.

En toen nam ze ineens niet de goede afslag en dan kom ik met mijn reactie van 3 seconden later ook te laat. Na een kilometer besefte ze de foute keuze pas echt. “Wat moeten we doen?”, en even later “Ik draai om”, zei ze terwijl de adrenaline in het bloed toenam. “Dat zou ik niet doen op deze 6 baan’s autoweg met een doorgetrokken dubbele streep”, zei ik nog rustig. “Maar ik doe het toch”. Dan weet ik uit ervaring, dan moet ik niks meer zeggen,. Binnen een paar tellen stond de auto stil aan de kant van de weg. “Moest dat nou zo abrupt, die paar meters extra komen er ook niet op aan ”, dacht ik. Met een  kloppend hart in de keel probeerde ze van een automatische versnellingsbak er een schakelauto van te maken. Toen greep ik in. De restafstand moeten gaan  lopen, dat zag ik niet zitten. Behendig keerde ze onze bolide in de omgekeerde richting. Eenmaal weer op snelheid sloeg de twijfel toe. “Waar moeten we er af?”, “Wat doen we fout?”,  klonk het nu met een lichte paniek in haar stem. Iets minder rustig zei ik dat we nu gewoon de weg gaanvervolgen zoals hij komt. Dat bracht rust en het kwam weer goed.

     voor meer foto's kijk bij het tabje: Foto's

Het prachtige uitzicht deed dit voorval snel vergeten, totdat er een haas slingerend met ons mee-rende in de berm, kennelijk omdat hij over wilde steken. Wat moet je dan doen? We namen het gas wat terug en de haas dacht dat het nu wel kon. Helaas voor hem, een doffe dreun bevestigde dat hij het niet meer kon navertellen. Wij hadden er ook de pijn aan en waren er even stil van.

Voor de lunchpauze kwamen we op een parking met een koffietent terecht die me deed denken aan Amerikaanse toestanden uit een romantisch cowboy-films. Het lunchpakket maken we klaar in de achterbak en dat eten we buiten maar op.  De man die de tent runde was  grof van  bouw, een soort ex-houthakker, de vrouwen zijn in een soort Tiroler jurkje gestoken. Het was er knus, stoffig en leuk. Wat ze verzamelden hing aan de muur. Skilatten, koffiemolens, sneeuw-attributen. Noem het maar. De koffie smaakte in ieder geval prima.

Naarmate we noordelijker kwamen werden de stop-plaatsen gezelliger, met veel banken en overdekte zitjes. We weten nu waar we op moeten letten.

Tegen drieën bereikte we Kuopio. In een vierkant stratenplan  werden we naar het hotel geloodst. Jammer dat de laatste honderd meter niet per auto kon worden afgelegd. Dus eerst ging Karin vragen hoe we dichterbij konden landen. We kregen een kaart mee die ons naar een ondergrondse parking moest leiden, maar het werd meer lijden. We kwamen in een grote bijna lege ruimte waar heel veel auto’s kunnen staan, maar het is zondag dus hij was praktisch leeg. De aanwijzingen van de receptioniste waren ook niet voldoende om uit deze doolhof te komen. Als er een levend persoon ergens opdook dan werd die aangeschoten en om hulp gevraagd. Uiteindelijk vonden we de lift die rechtstreeks naar het Scandic Atlas hotel leidde.

In het hotel doen we twee wasjes zodat we morgen weer als nieuw verder kunnen reizen.

We kijken uit op een marktplein in een centrum. Hier gaan wij wel iets vinden om te dineren straks.

En dat restaurantje hebben we gevonden, een Mexicaan met de naam Amarillo. Zeer aan te bevelen.

Het weer is nog pedt, dus we volgen deze kaart maar..............